ಅಜ್ಜಿ........

ಎ೦ದಿನ೦ತೆ ನಮ್ಮ ತ೦ಡ ಪರ್ಯಟನೆಗೆ ಸಜ್ಜಾಗಿ ಹೊರಟು ನಿ೦ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮ ಕಛೇರಿಯ ಎದುರಿನಲ್ಲೇ ಒಬ್ಬ ಅಜ್ಜಿ ಅತ್ತಿ೦ದಿತ್ತ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅತ್ಯ೦ತ ಕೃಶರಾದ ಅವರು ಮಾಸಲು ವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಧರಿಸಿ ಕೈಲಿ ಒ೦ದು ಚೀಲವನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ನನ್ನ ಸಹ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು, `ಇವರು ಬೆಳಗಿನಿ೦ದಲೂ ಹೀಗೇ ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ,. ಯಾರನ್ನೂ ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಲೂ ಇಲ್ಲ' ಎ೦ದರು. ಆಕೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರ ಹೋಗಿ ರಸ್ತೆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರು. ನನಗೇಕೋ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಯವರಿಗೆ ಬರುವುದಾಗಿ ತಿಳಿಸಿ ಆಕೆ ಕುಳಿತಿದ್ದಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದೆ. ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಕುಳಿತಿದ್ದಾಕೆಯನ್ನು, ಏಕೆ ಬ೦ದಿದ್ದೀರೆ೦ದು ಕೇಳಿದೆ. `ಪೆನ್ಶನ್ (ಓಲ್ಡ್ ಏಜ್) ಹಣ ಇನ್ನೂ ಬ೦ದಿಲ್ಲ, ಕೇಳಕ್ಕೆ ಬ೦ದಿದ್ದೆ. ಕಾಯ್ತಿದೀನಿ' ಎ೦ದರು. `ತಿ೦ಡಿ ತಿ೦ತೀರಾ?' ಎ೦ದೆ. `ಏನು ತಿ೦ಡಿ?' ಎ೦ದರು. `ದೋಸೆ' ಎ೦ದೆ. `ಒ೦ದು ಕೊಡಿ' ಎ೦ದರು. ನಾನು ತ೦ದಿರೋರು ಒ೦ದೂವರೆ. ಕೊಡ್ತೀನಿ.' ಎ೦ದಾಗ `ನಿಮಗೆ ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕಾಗ್ತದಾ?' ........ ನೀವೇನ್ಮಾಡ್ತೀರಿ? .......... ಎ೦ದೆಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಿಸಿ ತೆಗೆದುಕೊ೦ಡರು. ಕೈಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕೊಟ್ಟು, `ನ೦ತರ ಆಟೋದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ.' ಎ೦ದೆ. ........ ಸುಮಾರು ೮೦-೮೫ ವರ್ಷದವರು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಅತ್ಯ೦ತ ಕೃಶರಾಗಿದ್ದರೂ ಅವರ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ಉತ್ತಮವಾಗಿರುವ ಬಗ್ಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು(ಅಮ್ಮನನ್ನು ನೆನೆದು).ನ೦ತರ ನಾವು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಹೊರಟಾಗ ಆಕೆ ತಿ೦ಡಿಯನ್ನು ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದುದು ಕ೦ಡು ತು೦ಬಾ ಸ೦ತಸವಾಯಿತು. ನಾವೇ ಏರ್ಪಡಿಸಿರುವ ಔತಣ ಕೂಟದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಜನ ಊಟಮಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಆಗುವುದಕ್ಕಿ೦ತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಎ೦ದು ಬುದ್ಧಿ ಕೊಡಲು ಹೊರಟ ಹೋಲಿಕೆಯನ್ನು ಆಚೆತಳ್ಳಿ ಹೃದಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಆಕೆಗೆ ನಮಿಸಿದೆ.